२०६५ सालको फागु पूर्णिमा (होली) अर्थात् आजकै दिन रत्ननगर-२, चितवनका निस्वार्थ श्रेष्ठको जीवनमा कहिल्यै नमेटिने चोट लाग्यो । हरेक वर्ष होली आउँदा उनी झस्किन्छन् । उनी भन्छन्, “हरेक वर्ष होली आउँदा दुर्घटना भएको दिन सम्झेर झस्किने गर्छु । कहीँ केही हुने हो कि भन्ने त्रासले मन पोल्छ । म फेरि त्यो दिन सम्झन चाहन्न ।”
उच्च शिक्षाका लागि भाइ रोहितसँगै काठमाडौँ अनामनगरमा बसेका निस्वार्थ सीसीएमए कलेज, पुतली सडकमा चार्टर एकाउन्टेन्ट पढ्दै थिए । कलेजबाट फर्किएर कपडा सुकाउन छतमा गएका उनी साथीभाइको लोला प्रहारमा परे । रंगसहितको लोला छल्नेक्रममा उनी चारतले छत माथिबाट भुँइमा बजारिए । टाउकोमा असर नपरे पनि ढाडमा नराम्रोसँग दखल पुग्यो । परिणाम मेरुदण्डको पक्षघात भयो ।
होली सभ्य रुपमा मनाउन आग्रह गर्दै उनी भन्छन्, “होलीमा जथाभावी लोला हान्ने विकृतिको कारणले मेरो यस्तो अवस्था भयो । चाडपर्वमा विकृति भित्रियो भने त्यसले दुर्घटना निम्त्याउँछ । दुर्घटना कसरी र कहिले हुन्छ भन्ने केही थाहा हुँदैन । त्यसैले होली आपसी सद्भाव र प्रेम साटासाट गरेर मनाउनुपर्छ ।”
नौ वर्षअघिको उक्त अकल्पनीय दुर्घटनाबाट आफूले पुनर्जीवन पाएकोमा उनी खुशी छन् । भन्छन्, “जे नहुनु थियो भइहाल्यो । मनमा पीडा बोकेर बस्दा झन कमजोर भइन्छ । आत्मबल बोकेर हौसलाका साथ अगाडि बढ्दा शारीरिक रुपमा कमजोर भए पनि केही गर्न सकिँदोरहेछ । अहिले मैले साधारण ढंगले नै जीवन अगाडि बढाइरहेको छु ।”
दुर्घटनापछि शिक्षण अस्पताल, धुलिखेल अस्पताल र बनेपा अस्पतालमा गरी एक वर्षको निरन्तर उपचारपश्चात् चितवन फर्किएका निस्वार्थ आफूजस्तै अपाङ्गता भएका व्यक्तिहरुका लागि सहायता गर्न सामाजिक कर्ममा लागेका छन् ।
उनले चितवन ह्वीलचियर खेलकुद संघ स्थापना गरी २५ जना अपाङ्गता भएकालाई ह्विलचियर दिलाएका छन् । उनी आफ्नो नामजस्तै काम पनि निस्वार्थ ढंगले गर्दै आएका छन् ।
घरभित्र बस्नुभन्दा आफूसँग भएको सीप र क्षमता प्रयोग गरेर अगाडि बढ्दा अपाङ्गता भएको महसुस नहुने उनी बताउँछन् । कुनै न कुनै काममा व्यस्त हुनसके आर्थिक रुपमा पनि सबल हुन सकिने उनको विश्वास छ । भन्छन्, “चेतनाको कमीले अझै अपाङ्गता भएकालाई हेर्ने दृष्टिकोण राम्रो छैन । परिवारको सहायता र हौसला छैन, उनीहरुलाई उत्प्रेरणा प्रदान गरेर सीपमूलक कार्यमा अग्रसर गराउनुपर्छ ।”
केही गर्न सक्छु भन्ने आत्मविश्वास बोकेका उनी रत्ननगर बकुलहर अस्पतालमा एकाउण्टेन्टका रुपमा कार्यरत छन् । उनी जीवनदेखि कत्ति निराश छैनन् । आफू आत्मनिर्भर भए सबैको माया पाइने विश्वास उनको छ । भन्छन्, “आमाबुबा र भाइहरुको माया पाएको छु । आत्मनिर्भर भएर आत्मसम्मानले बाँचेको छु ।”
प्रतिक्रिया